Kimler sildi aklımızdan saflığı? Biz bu kadar kirlenmiş çocuklar değildik? Zaten ne ara büyüdüğümüzü bile anlayamamıştık, sevdayı siyaha boyamayı ne zaman öğrendik? Düşlerimiz yok muydu? Yan komşunun oğluna gönlümüz kaydığında, saatler boyu yol gözlediğimizde, taşıdığımız aynı kalp değil miydi? İlk öpüştüğünüz günü düşünün. Ellerinizin nasıl terlediğini, yüzünüzün kızardığını, koşarak eve kaçtığınızı hatırlamıyor musunuz?
Yan yana yürürken ellerin çarpışması için ettiğimiz duaları, sinemada sarılmasını beklerken filmi kaçırmayı, ilk randevuların pastanede olmasını, unuttuk mu? Birlikte içilen gazozun, şimdi içilen en pahalı şampanyadan bile lezzetli olduğu o yıllarda yaşayan da bizler değil miydik? Sevişmeyi öğrendiğimiz için mi bozuldu hepsi?
Eve geç kalıp babadan dayak yeme riskini göze almak, sevgiliyle beş dakika daha fazla olabilmek için değil miydi? Cep telefonumuz olmadan, saatler boyu sabırla buluşma yerinde bekleyebilmek için, aşktan başka neyi olabilir ki insanın? Altımızda son model arabalarımızın olmadığı zamanlarda, uzun yürüyüşler yaparak ulaştığımız çay bahçelerini, şimdi gitmeye değer bulmamak, bizim neye dönüştüğümüzü gösterir?
Bizler, kendimizi kirletirken, bize inanan aşkı da lekeledik. Onu parçalamak için uğraştık. Egolarımızı sevginin önüne koyduk. Yalan söyledik, aldattık. Gözlerimiz döndü para diye, aşkı üç otuza sattık.
Anılarımıza sahip çıkmadık. Kimseyi hatırlamadık. O kadar bulandı ki yaşadıklarımızdan aklımız, emek verenlerin üstüne bastık. Her ilişkimizi çıkar üstüne kurduk. Karşılıksız yapılan ne varsa, hepsine gülerek baktık. Alay ettik, aramızda biraz temiz kalmış kim varsa ve daha acısı, bunu yaparken hiç utanmadık.
Bizler, önce kişiliklerimizi kaybettik. Sahte özgüvenlerle yollara çıkıp, satın aldıklarımızla var olabildik. Sonra kalplerimiz bozuldu, abdaldık, aptal olduk. Sonunda kör olmayı becerdik. Baktıklarımızın gerçek olmadığını, masalların birer yansıması olduğunu fark edemedik. Kendimizle o kadar ilgiliydik ki, aynadaki yansımamızdan başka bir şey sevemedik. Sen bizi affet Tanrım, sanırım biz aşkı kaybettik….
keşkeler..:((((
asla yakaladığınız AŞK'ı bırakmayın
bilinmezkii birdaha size ne zaman uğrAR..
Yan yana yürürken ellerin çarpışması için ettiğimiz duaları, sinemada sarılmasını beklerken filmi kaçırmayı, ilk randevuların pastanede olmasını, unuttuk mu? Birlikte içilen gazozun, şimdi içilen en pahalı şampanyadan bile lezzetli olduğu o yıllarda yaşayan da bizler değil miydik? Sevişmeyi öğrendiğimiz için mi bozuldu hepsi?
Eve geç kalıp babadan dayak yeme riskini göze almak, sevgiliyle beş dakika daha fazla olabilmek için değil miydi? Cep telefonumuz olmadan, saatler boyu sabırla buluşma yerinde bekleyebilmek için, aşktan başka neyi olabilir ki insanın? Altımızda son model arabalarımızın olmadığı zamanlarda, uzun yürüyüşler yaparak ulaştığımız çay bahçelerini, şimdi gitmeye değer bulmamak, bizim neye dönüştüğümüzü gösterir?
Bizler, kendimizi kirletirken, bize inanan aşkı da lekeledik. Onu parçalamak için uğraştık. Egolarımızı sevginin önüne koyduk. Yalan söyledik, aldattık. Gözlerimiz döndü para diye, aşkı üç otuza sattık.
Anılarımıza sahip çıkmadık. Kimseyi hatırlamadık. O kadar bulandı ki yaşadıklarımızdan aklımız, emek verenlerin üstüne bastık. Her ilişkimizi çıkar üstüne kurduk. Karşılıksız yapılan ne varsa, hepsine gülerek baktık. Alay ettik, aramızda biraz temiz kalmış kim varsa ve daha acısı, bunu yaparken hiç utanmadık.
Bizler, önce kişiliklerimizi kaybettik. Sahte özgüvenlerle yollara çıkıp, satın aldıklarımızla var olabildik. Sonra kalplerimiz bozuldu, abdaldık, aptal olduk. Sonunda kör olmayı becerdik. Baktıklarımızın gerçek olmadığını, masalların birer yansıması olduğunu fark edemedik. Kendimizle o kadar ilgiliydik ki, aynadaki yansımamızdan başka bir şey sevemedik. Sen bizi affet Tanrım, sanırım biz aşkı kaybettik….
keşkeler..:((((
asla yakaladığınız AŞK'ı bırakmayın
bilinmezkii birdaha size ne zaman uğrAR..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder